Her yaş dönemi, beraberinde kendine özgü korku ve kaygıları getirir. 

0-2 yaş dönemindeki çocuklar yüksek ses, yabancılar, anneden ayrılmak, banyo yapmak ve tuvalete oturmak gibi korkulara sahip olabilir.

3 yaş dönemine girdiğinde ise yalnız kalma, karanlık, canavar ve hayvan korkuları ortaya çıkabilir.  Bu korkular 6 yaş sonrası yerini hastalık korkusu, anne- baba tarafından bırakılma korkusu, ölüm korkusu ve sevdiklerini kaybetme korkusuna bırakabilir. Bahsedilen korkular yaş dönemi içerisinde doğal korkular olmakla birlikte, yaş dönemi sonrası ortaya çıktıklarında aşırılık olarak kabul edilebilir.

Her çocuk, ebeveyni başta olmak üzere çevrede gördüklerini ve işittiklerini kendi yaşantısına yansıtma eğilimindedir ve bu noktada çocuklarda kolayca kaygıya sebep olabilecek, dikkat edilmesi gereken birkaç husus vardır:

1. 6 yaş öncesi henüz soyut olarak düşünme becerisine tam olarak sahip olmayan çocuğa “ Anneni alayım mı? Benim çocuğum ol. Seni bize götürelim.”  gibi ifadeler çocuğu eğlendirmemekle birlikte kaygısını arttırmaktan başka bir işe yaramayacaktır.

2. Her çocuk özeldir, kendine özgüdür. Bu yüzden çocuğun becerilerini takip etmeli ve ona uygun gelişim yolları aranmalıdır. Çocuğun kapasitesinden fazla beklentide olmak, çocuğun başarılı olduğu şeyleri dahi sergileyememesine sebep olabilir.

3. Anne ve babanın kendine özgü ve çocukla ilgili kaygıları, muhakkak ki çocuğun da kaygılı bir birey olmasına sebep olacaktır.

4. Çocuğa destek olunmalı ancak sürekli “sen en iyisini yaparsın, başarırsın” ifadeleri kullanılmamalıdır. Çocuk başarısızlığın da bir seçenek olduğunu ve kabul edilebilirliğini bilmelidir.

5. Çocuk her ne olursa olsun tehditle iş yapmamalı, korkutulmamalı ve koşulsuz sevildiğini hissetmelidir.

Korku, bireyin kendini savunma yollarından biri olan doğal bir duygudur. Korkular, gerçekçi olan ve olmayan şeylere karşı olmak üzere ikiye ayrılır. Yakın zamana kadar çocuklarda görülen korkular genellikle gerçekçi olmayan durumlara karşı duyulan korkularken; günümüz dünyasında özellikle sosyal medya kullanımının çok küçük yaşa düşmesiyle birlikte çocuklarda görülen korku türleri de ölüm, yalnızlık gibi gerçek durumlar üzerinde yoğunlaşmaya başladı. Çocuğun korkusu üzerinde en fazla etkiye sahip etmense, bu korkuya karşı ebeveynin verdiği tepki ve ebeveynin özgüveni. 

“Olgun kimseler önce kendi güçlerine, sonra dostlarına, ebeveynlerine ve diğer yakınlarına güvenirler. Çocuklarda ise bu sıralama tam tersidir. Çocuklar öncelikle çevrelerine, daha sonra da kendi güçlerine güvenmek zorundadırlar.”